Esquel (National Park Los Alerces)

Na een busrit van 24 uur kwamen we in de middag aan in Esquel. We hadden nog net genoeg tijd om de toeristeninformatie te bezoeken. We zagen direct dat het stadje niet heel bijzonder was om lang te verblijven. Omdat er maar drie bussen per week naar het nationaal park gaan, besloten we om de volgende ochtend vroeg het busje van 8.00 uur te nemen. Een korte nacht dus, tent opzetten, inkopen doen voor het avondeten en de dagen in het nationaal park, nog even slapen en de volgende morgen om 6.00 uur de tent weer afbreken. In het nationaal park Los Alerces vonden we een schitterende camping, waar we op een romantisch plekje aan de rivier onze tent opzetten. Omdat er een rattenplaag heerst, werd er om iedere tent een stuk plastic gespannen. Uiteindelijk hebben we op de camping zelf geen spoor van de muizen gezien. Wel tijdens de wandelingen die we maakten. Er waren verschillende wandelingen uitgezet, waarbij je over smalle ‘geitenpaadjes’ liep. De uitzichten waren adembenemend. Soms door dichte bossen met vreemde bomen waarvan de stam de kleur van kaneel heeft, soms over rotspartijen en afwisselend vergezichten vanaf een hoogte over de blauw-groene meren. De mooiste wandeling was nog wel de wandeling waar we werden verrast door een waarschuwingsbord met een poema erop. Hier stond in het Spaans op wat je moet doen wanneer je een (agressieve) poema aantreft. Hiervan begrepen we niet alles dus voor de zekerheid werd de wandeling voortgezet met een grote stok in onze hand. We hebben de poema niet gezien, maar werden wel regelmatig opgeschrikt door andere dieren die door het gras renden.

De dag erna hadden we een kajakexcursie geboekt. Een leuke gids (Carlos) die gelukkig goed Engels sprak liet ons de mooiste stukjes van de rivier en het groene meer (Lago Verde) zien. We hebben tijdens de reis wel meer meren gezien met deze naam (of Lago Azul), dus erg creatief met namen zijn de Argentijnen niet. De rivier was zo helder dat we de schaduw van de kajak op de bodem van het meer konden zien. Door Carlos werden we uitgenodigd voor een traditioneel Argentijns feestje: “parrilla”. Dit is een barbecue, waarbij het vlees langzaam geroosterd wordt. Carlos had ons al gewaarschuwd voor de manier waarop het lam opgegeten zou gaan worden. Samengevat: barbaars. Dit hebben we aan den lijve ondervonden. Na vier uur roosteren werd het lam van de gril gehaald en op een picknicktafel gelegd. Iedereen stond al klaar met een stuk brood in de ene hand en een groot mes in de andere hand. Het brood dient als bord en het mes per persoon is naast de eenzame vork in de schaal salade het enige bestek tijdens de maaltijd. Binnen een kwartier was het lam verorberd. Wat er nog overbleef is te zien op een van onze foto’s.

De volgende morgen kregen we een lift van Carlos, hij bracht ons in El Bolson.