Comayagua

Mogelijk hebben sommige van onze trouwe lezers zich afgevraagd waarom er geen nieuwe reisblogs zijn verschenen. Dit heeft te maken met een diefstal in Comayagua. Op de busterminal zijn we bestolen van een van onze tassen, waardoor we nu verder reizen zonder laptop, kleine camera, creditcard, Erik’s paspoort, leesbril, etc. Na de diefstal te hebben gemeld, kwamen er na een half uur twaalf agenten aangesloft. Ze bekeken met z’n allen de camerabeelden en concludeerde dat de tas inderdaad gestolen was. Bij het politiebureau hebben we aangifte gedaan, met dank aan de Spaanse cursus. Niemand op het politiebureau spreekt ook maar een woord Engels. De agenten waren wel erg vriendelijk. We mochten de computer van de rechercheur gebruiken om de gestolen bankpassen te blokkeren en met zijn telefoon de Nederlandse consulaat bellen. Het bleek al snel dat we naar de hoofdstad moesten om een nieuw reisdocument voor Erik te laten maken. Deze stad hadden we eerder juist gemeden, omdat deze niet zo goed bekend staat. De volgende morgen zijn we met de eerste bus vertrokken richting Tegucigalpa, waar we met een taxi naar de consulaat zijn gegaan. Omdat de Nederlandse overheid in al haar wijsheid besloten heeft, dat alle paspoorten in Centraal-Amerika via Chili geregeld moeten worden, is dit eigenlijk helemaal niet snel te regelen. Het is nu voor in Honduras wonende Nederlanders sneller én goedkoper om naar Amsterdam heen en weer te vliegen voor een nieuw paspoort, dan dit via de Nederlandse ambassade in Chili te regelen. De mensen daar willen niet werken, spreken geen Nederlands en gooien geregeld de hoorn weer op de haak tijdens een telefoongesprek.Gelukkig heeft de Nederlandse consulaat zich kwaad gemaakt en kreeg hij binnen een paar uur toestemming vanuit Chili om een noodpaspoort te verstrekken. Normaliter kost dit al snel twee weken, maar door ons strakke reisschema hadden we daar eigenlijk geen tijd voor. De vriendelijke consulaat had hier alle begrip voor. Helemaal blij verlieten we de hoofdstad! Erik weer in het bezit van een geldig reisdocument! We kregen van de consulaat een pond oude boeren Nederlandse kaas mee! Hier dromen we echt al weken van. We hebben er meteen onze tanden in gezet :-).

Op advies van de consulaat zijn we de volgende ochtend richting de Baai-eilanden gereisd. Met een directe busverbinding, die er overigens een enigszins gehaaste rijstijl op nahield. Met z’n tweeën zaten we op de middelste, loszittende stoel van de achterbank van een bus, die in Nederland al tien jaar geleden zou zijn afgeschreven. De consulaat geloofde niet, dat we in zo’n korte tijd op het eiland zijn aangekomen. We hebben de rit sneller afgelegd, dan hij normaal gesproken in zijn Porsche doet.