Roatán

Vanuit La Ceiba gingen we met de ferry naar het eiland Roatán. Vooraf werd ons gevraagd of we een pilletje tegen de zeeziekte nodig hadden. Omdat we tijdens onze reis al vaker op een boot hadden gezeten en eigenlijk alleen zeeziek waren geworden bij Kaap Hoorn, dachten we dat we de reis wel zonder medicatie konden maken. Dit bleek toch niet helemaal goed ingeschat. Tijdens de anderhalf uur durende vaart, heeft Charlotte vier zakjes gevuld en Erik kon het nog net bij drie houden. Om ons heen was het een groot spuugfeest. Iedereen was kotsmisselijk. Er was drie man personeel voor nodig om alle zakjes op tijd aan te reiken en de gevulde zakjes weer in de prullenbak te deponeren. De boot vloog bijna over het water, waarbij we het gevoel hadden in een achtbaan te zitten. We voelden ons, samen met de andere passagiers, niet zo lekker. Gelukkig verdween dit gevoel al snel, toen we weer vaste grond onder de voeten hadden. Na een korte taxirit kwamen we in een leuk opgezet hostel, waar we sliepen in een gezellig houten huisje met eigen keukentje en badkamer. Vanaf de veranda hadden we uitzicht op een tropische tuin met daarin o.a. mango- en bananenbomen. Vaak vonden we een rijpe mango, vers uit de boom, als lekker tussendoortje. De drie Mexicanen die het huisje naast ons bewoonden, aten volgens ons alleen maar mango’s. Ze leefden van de verkoop van door hen kunstig gemaakte armbandjes en steentjes. De gratis maaltijden waren voor hen een goede manier om de kosten te drukken.

De Mexicanen waren na de door Nederland gewonnen voetbalwedstrijd, nog even vriendelijk. In een Nederlandse bar keken we deze spannende wedstrijd. Na de Nederlandse overwinning besloot de eigenaar om zijn bar om te toveren tot een Holland Heineken Honduras House. We waren al benieuwd naar hoe dit zou uitpakken voor de volgende wedstrijd!

Het eiland Roatán staat bekend om de mooie onderwaterwereld. Het koraalrif is het op twee na grootste ter wereld en tevens een van de gezondste riffen. Dit heeft ons doen besluiten om hier te gaan duiken. We vonden het ook fijn dat dit een van de goedkoopste plaatsen is, om je PADI open water te halen. Bij een kleine duikschool troffen we een leuke Nederlandse duikinstructeur (Willem) die ons de kneepjes van het vak wilde leren. Er waren zelfs Nederlandse studieboeken aanwezig, die we mochten lenen. We begonnen onze eerste duik in heel ondiep water, zodat we konden wennen aan de apparatuur en de manier waarop je ademt onderwater. Daarna werden we in het diepe gegooid en konden we al genieten van het prachtige koraal en de mooie vissen en schildpadden. De oefeningen die we de dagen daarop leerden, werden steeds iets lastiger gemaakt. Het onderwater afzetten, opzetten en klaren van het duikmasker was onze favoriete oefening. Na vier intensieve, geweldig mooie dagen zijn we geslaagd voor ons duikbrevet! Het water is ongelofelijk helder en het koraal is adembenemend! We hebben veel lol gehad en veel geleerd. Willem is een leuke leraar die (gelukkig) veel geduld heeft! Charlotte kreeg onderwater regelmatig een extra blokje lood aan haar gordel, omdat ze de neiging had tot een positief drijfvermogen. Aan het einde van de cursus hebben we een duik gemaakt naar 20 meter diepte. Doordat het water zo helder is, kun je ook hier nog heel veel zien. Hopelijk vinden we tijdens de laatste weken van onze reis, nog een mooie plek om weer een duik te maken.

Willem heeft het ook al een week over de wedstrijd Nederland - Costa Rica. Hij heeft de lessen hier zorgvuldig omheen gepland. Direct na ons examen, liepen we samen naar het mooi versierde Holland Heineken Honduras House. Met honderd Oranjefans was de kroeg goed gevuld en heerste er een gezellige sfeer. De vrouwen van de eigenaren en hun vriendinnen, waren dagen bezig geweest om alle versiering aan te brengen. Oranje linten, lampjes, ballonnen, vlaggetjes en spandoeken. Ze hadden er echt werk van gemaakt. Er waren zelfs extra schermen geplaatst, zodat niemand iets hoefde te missen. Opnieuw een spannende wedstrijd, waarbij we met penalty's naar de halve finale gingen.

Ook hebben we dagen lang op het mooie, witte strand gelegen. Het water was hier enorm helder en er stonden palmbomen langs de kust om het plaatje compleet te maken. Het grote nadeel was, dat er hier heel veel zandvliegen waren. Echt heeeel veel! Iedere dag werden onze benen en ruggen bestippelder door rode, jeukende bulten. Afgezien van deze nare insecten, was het een perfect eiland en zijn we heerlijk tot rust gekomen. Al waren we natuurlijk al heel ontspannen en relax haha.

Nog een paar weetjes:

• In Honduras worden blanke mensen ‘Barbie en Ken’ genoemd. We geloofden dit eerst niet, maar Charlotte is door een kindje met ‘Barbie’ aangesproken.
• Dik zijn is een vorm van welvaart, frisdrank en veel gefrituurd eten ‘helpt’ de inwoners snel naar een welvarend figuur.
• Dik scheepstouw wordt gebruikt als een verkeersdrempel

p.s. De laatste verslagen zullen helaas niet worden aangevuld met foto’s. Helaas kunnen we onze RAW foto’s nergens omzetten naar een kleiner formaat. Dus Pieter & Wendy, ook geen springfoto’s meer…