Copán

Vanuit Roatan vervolgden we onze reis, waarbij de terugvaart naar het vasteland van Honduras met de ferry een stuk prettiger verliep dan de heenreis. Met de bus bereikten we, na een lange rit, de stad Copán. Copán staat bekend om de indrukwekkende Maya ruïnes, die hier de belangrijkste toeristische trekpleister vormen. Deze ruïnes zijn bijzonder, omdat er veel bewaard is gebleven van de oude Mayastad, die nu ruim 1500 jaar oud is. De dag na onze aankomst in Copán, bezochten we de ruïnes, die op loopafstand van de stad liggen. We waren verrast door de omvang en de staat van de bouwwerken. Erg leuk dat je bijna overal mocht wandelen en op kon klimmen. Dit met leuke springfoto´s van een Mayatafel als resultaat. We moesten ook wel springen, omdat er ook hier veel zandvliegen waren. Bij de ruïnes zijn ook twee tunnels gevonden, waar 15 dollar per persoon voor betaald moet worden. Toen wij ons toegangskaartje voor de ruïnes aan de controleur lieten zien, leek hij dit kaartje niet te begrijpen. We hadden bij de ingang dan ook alleen betaald voor de entree van het park en niet voor de tunnels. Aarzelend vroeg hij aan ons op welke dag we deze ticket gekocht hadden. ¨Vandaag¨, antwoordden we. Daarmee mochten we de tunnels bezichtigen. Grappig om te zien dat er speciaal voor de tunnels een extra controleur ingezet wordt, terwijl deze de te controleren tickets niet begrijpt. Toen het rond het middaguur erg warm begon te worden, zochten we al snel onze toevlucht in het zwembad, op het dak van ons hostel. Op dit dakterras genoten we drie dagen van het heerlijke klimaat, het uitzicht over het stadje en natuurlijk van het zwembad.

Ook in deze stad vonden we weer een leuke plek om (jaja alweer..) Oranje te zien voetballen in Brazilië. In een gezellig café-restaurant, met Belgische eigenaar Geert, kregen we tijdens de wedstrijd heerlijke fruitsmoothies te drinken. Helaas geen feestje om de winst te vieren. Zowel de Belgen als de Nederlanders weten, dat Argentinië een lastige tegenstander is om tegen te voetballen. Na de wedstrijd waren we een beetje sip. Het leek ons erg mooi, nadat we met Spanje één en ander hadden rechtgezet, ook de Duitsers een lesje te leren.

We hebben nu weer iets meegemaakt, in de nasleep van het gestolen paspoort, dat zullen jullie niet gaan geloven. De volgende morgen wilden we met een goede bus naar Guatemala reizen. De avond ervoor hadden we de tickets al gekocht en de vrouw achter de balie vertelde dat Erik met zijn noodpaspoort zonder problemen de grens kon passeren. Dat bleek de volgende morgen toch niet helemaal het geval te zijn. Het busbedrijf belde voor de zekerheid met de immigratie, waarna al snel duidelijk werd, dat je zonder geel papiertje en stempel in het paspoort het land niet kon verlaten. Tjah, het stempeltje staat in het gestolen paspoort, waarin ook het gele papiertje geniet is. Om het op te lossen, kon er 200 dollar betaald worden, wat hier een gemiddeld maandsalaris is, of terugreizen naar San Pedro Sula om bij de migratie een stempel en formuliertje te halen. Beide opties spraken ons evenmin aan. San Pedro Sula zou ons minimaal twee dagen kosten en bovendien is dit al een aantal jaren op rij de gevaarlijkste stad ter wereld, met de meeste moorden per 100.000 inwoners per jaar. Ook wilden we geen 200 dollar betalen, daarmee zouden we ons voor de tweede keer bestolen voelen, deze keer door de Honduraanse migratie. We besloten de bus te laten gaan, om even alles op een rijtje te zetten en de opties te overwegen. In de middag brachten we een bezoek aan Geert, die wellicht dergelijke situaties al eens heeft meegemaakt. Hij pakte direct zijn telefoon en belde één van zijn goede vrienden: de chef van de migratie. Om 20.00 uur moesten we terugkomen om met de chef te praten. Het probleem was deze beste man al snel helder. Er werd een zakelijk spelletje gespeeld, waarbij niet veel gezegd werd. We speelden het spelletje rustig mee en boden 25 dollar om het probleem op te lossen. De beambte ging akkoord, nam het paspoort mee en bracht dit in 20 minuten weer bij ons terug. Hierin een prachtige stempel en een geantidateerd geel formulier. Zo makkelijk kan het blijkbaar ook. We hebben de Belg hartelijk bedankt voor het in contact brengen met deze nuttige vriend.

De volgende morgen stonden we opnieuw met onze bepakking bij de busterminal. Dezelfde kerel keek met open mond naar Erik´s bijgewerkte paspoort . Hij vroeg: ¨Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?¨ Waarop Erik antwoordde: ¨Ja, wij hebben ook vrienden in Honduras. Je weet hoe belangrijk dat hier is.¨ Eenmaal bij de grenscontrole aangekomen werden we direct naar voren geroepen. Tot onze grote verbazing zat chef migratie achter de balie. We hebben nog nooit zo snel een exit stempel gestempeld zien worden. De gele formuliertjes werden, zonder ernaar te kijken, uit het paspoort gescheurd. Die zal hij waarschijnlijk wel ergens laten verdwijnen. Met een glimlach op zijn gezicht wenste hij ons een goede reis: ¨Adios amigos!¨ Adios Honduras!