Arequipa

Vanuit Copacabana zijn we met de bus de grens over gegaan naar Peru. Dit was de gemakkelijkste en snelste grensovergang die we deze reis hebben meegemaakt. Binnen 20 minuten stonden zowel de Boliviaanse als de Peruaanse stempels in onze paspoorten en hadden we het restant Bolivianos gewisseld in de Peruaanse valuta: de nieuwe Sol. De busrit duurde daarentegen wel erg lang. Helaas werd er ook geen film afgespeeld om ons te vermaken. Wel zaten we bij een aantal grappige mensen in de bus, waaronder een ouder Frans echtpaar en een Argentijnse waarmee we in Arequipa een taxi deelden. Bij binnenkomst in de stad leek de buschauffeur de weg kwijt te zijn geraakt. Gelukkig passeerde er een andere bus, waar de onze vlug achteraan reed. De buitenwijken van Arequipa bestaan uit kleine huizen, waarvan het dak uit golfplaten is opgebouwd. De koloniale binnenstad is in tegenstelling hiertoe mooi en goed onderhouden. We zijn er weer in geslaagd een leuk hostel te vinden, waar een uitstekend ontbijt wordt geserveerd. Op advies van andere backpackers zijn we hier beland, waarbij het ontbijt natuurlijk de doorslag heeft gegeven.

Omdat onze tassen toch weer behoorlijk gevuld zijn geraakt met allerlei souvenirs, leek het ons een mooi moment om het overgewicht naar Nederland te versturen. Dit was een excursie op zich. Eerste moesten we een doos zien te vinden (nee die verkopen ze natuurlijk niet op het postkantoor). Hiervoor ging Charlotte op pad. Daarna de zoektocht naar een pinautomaat, dit was Eriks expeditie. Toen dat gelukt was ontmoetten we elkaar weer bij het postkantoor, waar bleek dat er nog twee belangrijke elementen ontbraken: plakband en een kopie van een legitimatiebewijs, beiden natuurlijk niet verkrijgbaar bij het postkantoor. Toen we uiteindelijk alles in elkaar geknutseld hadden, troffen we de meest chagrijnige postbeambte ooit. Haar enige taak was ons adres goed over te nemen in haar systeem, wat tot twee keer toe niet lukte zonder minimaal vijf onjuistheden te veroorzaken. Vooral de postcode bleek erg lastig. Gelukkig hebben wij met een groot etiket het adres goed op de doos geschreven. Na drie uur verlieten we opgelucht het postkantoor.

Ten westen van Arequipa ligt de op één na diepste canyon ter wereld. De canyon is met een diepte van 1300 meter, tweemaal zo diep als de bekende Grand Canyon. De eerste ochtend werden we om 3.15 uur opgehaald bij ons hostel. Hierna volgde een drie uur durende rit, waarbij we één keer wakker schrokken toen de chauffeur de bus met een te hoge snelheid over een verkeersdrempel lanceerde. Charlotte die op de achterbank lag te slapen vloog de lucht in. Gelukkig paste hij daarna zijn snelheid enigszins aan. Ook bij het uitzichtpunt bij de Pata Pampa pass op 4825 meter werden we gewekt om door de sneeuw te kunnen lopen en van het uitzicht te kunnen genieten. Na het ontbijt in Chivay was het tijd om condors te zoeken. We gingen naar een uitkijkpunt waar de condors regelmatig voorbij vlogen. We hadden had geluk dat we zelfs vier condors van heel dichtbij zagen. Daarna begon de zware wandeling naar het laagste punt in de canyon. De uitzichten waren prachtig. We keken langs de steile rotswanden zo de diepte in. In het dal en aan de overkant zagen we kleine dorpjes liggen. Na een lange wandeling kregen we een lunch aangeboden in een klein lokaal restaurantje in een heel klein dorpje. In de groep liepen twee Taiwanezen, twee Amerikanen en een Duitser mee. De Taiwanezen waren niet vooruit te branden. Na iedere stap leken ze te willen uitrusten. Het lastigste was dat je geen woord met ze kon wisselen, ook al spraken ze best wat Engels en Spaans. Erg op zichzelf. Op een gegeven moment was de Duitse jongen het zo zat, dat hij de tas van de langzaamste Taiwanees heeft gedragen, in de hoop dat we voor het donker bij de slaapplaats zouden aankomen. Toen we eenmaal aankwamen in de oase onder in het dal, was het al donker geworden. Toch zijn we samen nog even heerlijk het zwembad ingesprongen om lekker af te koelen en ons een beetje schoner te voelen. De gids (Hans) was het ook behoorlijk beu en voor de volgende dag had hij twee muilezels geregeld, om de Taiwanezen op tijd boven te krijgen. Het hutje waar we in sliepen werd verlicht met een kaarsje, heel romantisch. De volgende ochtend stonden we om 5.00 uur klaar om de klif te beklimmen. Gemiddeld wordt de route in 3 ½ uur beklommen. We hadden de pas er goed in en hadden de strategie om goed door te klimmen, zonder rustpauzes. Ook wilden we voor zonsopgang en voordat de muilezels met de Taiwanezen boven zouden komen, aankomen. Na 2 uur en 10 minuten bereikten we als vijfde de top. Charlotte kwam als tweede vrouw boven, een goede prestatie! We zagen dat veel meer mensen per muilezel naar boven werden gebracht, ook de Amerikaanse vrouw uit onze groep. Het was zeker een zware klim, waarover niet iedereen vooraf even goed was ingelicht. Toen iedereen uit onze groep boven was, genoten we van ons welverdiende ontbijt. Na het ontbijt konden we heerlijk ontspannen in warmwaterbronnen. Het ene bad was nog warmer dan het andere. Gelukkig gaf de naastgelegen rivier een heerlijke verkoeling, tussen de warmwaterbaden door. We sloten af met een lunchbuffet, waarbij we onze buikjes rond aten. Charlotte genoot van een paar borden guacamole met groente. Een Peruaanse was hierover uiterst verbaasd.

Terug in Arequipa hoorden we in het hostel dat het helaas niet was gelukt om bustickets naar Cusco te kopen. Een groep mijnwerkers houdt een staking, waarbij verschillende hoofdwegen worden geblokkeerd. We zijn noodgedwongen drie dagen langer in Arequipa gebleven, dan gepland. Gelukkig hebben we ons goed vermaakt. Een paar dagen met Lorna opgetrokken. We hebben veel nieuwe, gezellige restaurantje en cafeetjes ontdekt. Overdag waren we regelmatig te vinden in een van de tentjes, waar uitstekende taarten werden verkocht. Ook de heerlijke versgeperste sapjes in de markthal smaakte ons verbluffend goed. Maandagochtend hoorden we van een medewerkster van het hostel, dat we richting Cusco konden gaan. De bussen rijden dan een andere weg, een stuk off-road om de mijnwerkers ontlopen. Samen met Lorna hebben we de gok gewaagd en zijn na 11 uur in de bus, over zandwegen, in Cusco beland.