Huacachina

Huacachina is het kleinste dorpje waar we tijdens onze reis hebben overnacht. Waarschijnlijk zullen we ook niet snel een kleiner dorp treffen; het heeft maar iets meer dan honderd inwoners. Ondanks het kleine aantal bewoners, hebben wij ons prima vermaakt. Huacachina ligt namelijk rondom een klein natuurlijk meer midden in de woestijn. De oase tussen de zandduinen beviel ons prima, helemaal toen we zagen dat ons hostel over een zwembad beschikt. In plaats van één nacht, zijn we vier nachten gebleven. We namen op de koop toe dat we sliepen in het slechtste bed ooit, de veren staken bijna door het matras heen. Toch sliepen we heerlijk na de dagen zwemmen, zonnen, sandboarding, heerlijk eten en het beklimmen van honderd meter hoge duinen. Sandboarden is geweldig! En, gelukkig hoefden we niet steeds de berg op te klimmen. Nee, we werden door een Sandbuggy vervoerd. Een racemonster waarvoor geen duin te hoog was. We vlogen werkelijk over de duinen heen, het voelde alsof je in een achtbaan zat. Dit was al een uitje op zich! Bovenaan de heuvel kon je op verschillende manieren naar beneden op de sandboard (een soort goedkope snowboard van hout). De eerste keer probeerden we, net als op een normale snowboard, staand de berg af te glijden. Het bleek nog sneller te gaan om liggend op de plank naar beneden te suizen. Het ging met een geweldige vaart, waarbij iedereen tijdens het afdalen luid gilde van spanning en plezier. Hoewel het er van een afstandje gevaarlijk uitziet, ging het bij iedereen goed. Het zand is erg fijn, waardoor je je niet bezeerde. Na het actieve deel van deze trip, werden we op een hoge zandheuvel gebracht om naar de zonsondergang te kijken. Eenmaal in ons hostel teruggekeerd, genoten we van een lekkere douche om al het zand van ons af te spoelen.

Een van de leuke dingen aan Huacachina is het heerlijke ontbijt, wat geserveerd werd in ons favoriete restaurantje. De fruitsalade met yoghurt en de reuze pannenkoek gevuld met vers fruit en getopt met heerlijke chocoladesaus deden het iedere morgen goed. Volgens twee Nederlandse vrouwen op leeftijd, smaakte al het brood in Peru naar papier. Ook het mondgevoel was volgens hen te vergelijken met een hap papier. We hebben dit niet gecontroleerd, maar zijn het roerend met hen eens dat het droge brood zeker niet smaakt. Gelukkig kunnen we vaak wel ergens een ander soort ontbijt vinden, iets zonder brood :-). Het standaardontbijt wat veel hostels serveren, bestaat uit droog brood / papier, suikergelei waarvan alleen de kleur een overeenkomst met aardbeienjam doet vermoeden en iets wat voor boter moet doorgaan. Als backpacker is één van de eerste vragen aan andere reizigers vaak of iemand nog een hostel met een goed ontbijt weet. Dit geeft bij ons in ieder geval vaak de doorslag bij de keuze in een volgende slaapplaats. In tegenstelling tot het brood, is het andere voedsel uitstekend! Heerlijke vis, veel vers tropisch fruit en Pisco Sour (een bekende Peruaanse coctail).