Las Peñitas

Las Peñitas is een klein en gezellig stranddorpje, aan de Pacifische Oceaan. We kwamen, natuurlijk, weer een aantal Hollanders tegen, waarmee we de avond doorbrachten met een spelletje Uno. Na iedere ronde werden er nieuwe regels geïntroduceerd. Ongelofelijk hoeveel verschillende varianten dit spel kent. Tot middernacht vermaakten we ons met dit steeds ingewikkelder wordende spel. We sliepen met Karlijn op een kamer. Toen ze midden in de nacht wakker werd van een vreemd geluid op haar bed, en haar ogen opende, lag ze oog in oog met een beest waarvan ze toen nog dacht dat het een muis was. Dit beest wandelde vrolijk over haar matras heen en weer, tussen een tas met eten en zijn holletje. Dit was op het bovenste bed van een stapelbed! De rest van de nacht heeft ze niet meer zo lekker geslapen. Om vijf uur ’s morgens is ze in een hangmat in de tuin gaan liggen, in de hoop daar minder ongedierte tegen te komen. Uiteraard hebben wij heerlijk doorgeslapen en weinig van dit nachtelijke bezoek gemerkt. Overdag kwam ook Charlotte ongenode gasten tegen in de slaapkamer, waarna het personeel maatregelen trof. Er werd een grote val onder het bed geplaatst. Binnen een kwartier was het raak en zat er een grote, dikke rat in de kooi. De dikke rattenstaart lag rustig op de bodem van de kooi, terwijl de rat ons olijk aanstaarde. De eigenaar verdween met de rat naar achter, waarna we dit beest niet meer zijn tegengekomen. Na een heerlijk ontbijt gingen we met Karlijn naar het strand. Een prachtig strand met enorm hoge golven, waarop de plaatselijke jeugd zijn surfkunsten vertoonde. Kinderen van negen jaar zijn heel bedreven in het surfen op de golven. Van al dat zwemmen krijg je natuurlijk trek. We liepen het eerste de beste restaurant binnen. Het restaurant zat bomvol met Nicaruanen, dus onze verwachtingen stegen met de minuut. Charlotte had een garnalensalade besteld en Erik een ander gerecht met garnalen. Beide gerechten bestonden uit een enorme hoeveelheid garnalen. Charlotte kreeg hier een handvol toastjes bij en Erik een ondefinieerbare dressing. Alles netjes opgegeten, maar voorlopig kunnen we geen garnaal meer zien. Voor het opvoeden van kinderen gelden in Nicaragua ook andere standaarden dan in Nederland. Blijkbaar is het gebruikelijk om, wanneer de ouders aan het eten zijn, de kinderen stampvoetend door het restaurant te laten rennen. Wanneer ze enigszins uitgeput raken worden er flessen frisdrank besteld, om de koters weer te doen rennen als nooit te voren. Ouders noch kinderen trokken zich iets aan van onze bozen gezichten, opgeworpen stoelenblokkades en vriendelijke verzoeken. Doordat het een uur heel hard regende, waren we genoodzaakt om dit energieke schouwspel nog even aan te zien. Hierna wandelden we gezellig terug naar ons leuke hostel, aan het strand.

Toen onze kamergenote verder was gereisd, kregen we van de eigenaar spontaan een andere kamer aangeboden. We hadden namelijk nog regelmatig andere ratten gezien in de kamer, waarin we sliepen. Het hotelpersoneel vond het tijd om de kamer grondig van ongedierte te ontdoen. De nieuwe kamer was een stuk mooier; een privékamer met een eigen badkamer. Zelfs een op de muur geschilderd zeegezicht, met echte gordijntjes ervoor. En hierop vastgelijmde schelpjes. Erg romantisch dus! We sliepen hier heerlijk, zonder door ratten te worden gestoord.

We hoorden goede verhalen over een café in León, waar we waarschijnlijk voetbal kunnen kijken. Verder vonden we het fijn dat er in dit hostel chocolade verkocht werd. Toen we uiteindelijk uitcheckten was er niet veel chocolade meer over..