Medellín

In Salento hadden we deze keer het geluk dat ons hostel direct naast de bushalte gevestigd was. Al is bushalte nog een groot woord, er vertrekken misschien net een handjevol bussen vanaf het station. In de ochtend vertrokken wij met de eerste bus richting Medellín, waarbij we weer een aantal Nederlanders tegenkwamen. Doordat we onderweg vertraging opliepen door de wegwerkzaamheden, kwamen we pas tien uur later in Medellín aan. Medellín is een markante stad die in de afgelopen decennia een enorme ommekeer heeft gemaakt. Deze stad was in de jaren ’80 de drugshoofdstad van de wereld en tevens de gevaarlijkste stad van Zuid-Amerika. Pablo Escobar, een van de beruchtste drugsbaronnen, had het met zijn Medellíncartel in deze stad voor het zeggen. Escobar had zich opgewerkt van iemand die rondkwam van het stelen van grafstenen en auto’s, tot de leider van een drugskartel dat verantwoordelijk was voor 80% van de wereldwijde cocaïnehandel. Op zijn hoogtepunt verdiende hij ongeveer 1 miljoen dollar per dag en werd hij geschat als de op zeven na rijkste man ter wereld. Merkwaardig genoeg had hij twee gezichten en was hij bijzonder begaan met het arme deel van de bevolking, waarvoor hij honderden nieuwe huizen liet bouwen. De stad is na de dood van Pablo Escobar enorm veranderd. Het is een veilige stad geworden, die zich enorm snel ontwikkeld. De stad streeft ernaar om in 2021 de technologische en innovatieve hoofdstad van Latijns-Amerika te worden. Toch zien wij de twee kanten zoals ook de drugsbaron bezat, nog heel duidelijk terug in de hedendaagse stad. Aan de ene kant de verwesterde Colombianen die modern gekleed gaan en genoeg te besteden hebben. De schaduwzijde is best schrijnend om te zien. Verslaafden die op straat leven en moeten bedelen om eten. Op het plein ‘Parque de Berrio’ is de verhouding tussen deze twee groepen bijna fiftyfifty. We hadden zeker met de onderklasse te doen. Een mager mannetje wat voor ons op de stoep zat te bedelen nam af en toe een hap eten uit een plastictasje wat hij bij zich droeg. Hij had een stok nodig om zich te kunnen verplaatsen. We vragen ons af of er hier wel goede opvang bestaat voor mensen zoals hij. We vonden de stad ongezellig, veel grauwe hoogbouw en geen leuke terrassen. Althans niet in het centrum waar wij een paar uur gewandeld hebben. Wel waren we onder de indruk van deze metropool en de zichtbare tegenstrijdigheden. We hoorden ook dat sommige ondernemers in de stad worden afgeperst door een in Colombia actieve bende. Wekelijks komt er bij sommige restaurants een ‘mannetje’ langs om geld te innen. Restaurants met een westerse eigenaar hoeven minder te betalen, waarschijnlijk uit angst om internationale aandacht te wekken. Het restaurant waar Luis werkt moet wekelijks 30.000 Colombiaanse peso afdragen, wat overeenkomt met 12 euro.

In het hostel, wat zich in een moderner stukje van de stad bevindt, sliepen we met twee Venezolanen. Ze zijn beiden gevlucht voor de onrust in hun land. Met Luis hadden we een goed gesprek, waarin hij vertelde over de droevige situatie in Venezuela. Hij heeft het geluk, dat hij ook een Colombiaans paspoort heeft en nu een paar kleine baantjes gevonden heeft in Medellín. Omdat hij in de oppositie zit, is het voor hem te gevaarlijk om in zijn land te blijven. De verschillende foto’s op zijn telefoon toonden een gebied van oproer en onrust. Barricades, brandjes, demonstraties en protesten waarmee de bevolking hun ongenoegen uit tegen het huidige regime. De regering heeft bijna alle kranten en televisiezenders onder controle. Wordt er iets uitgezonden wat niet streeft met de mening van de regering, dan kan de betreffende zender of krant de deuren sluiten. De regering heeft zelfs de papiertoeleverancier van de kranten in handen, waardoor de nieuwsbladen maar uit een paar kantjes (gekleurd) nieuws bestaan. Gelukkig liet Luis ook nog prachtige foto’s zien van watervallen, stranden, jungle en een bijzondere berg die boven de wolken uit lijkt te zweven. Wanneer de gemoederen in Venezuela bedaard zijn, is het zeker een land wat we nog eens willen bezoeken.

We vonden het interessant en aangrijpend om de keerzijde van een land en stad te ervaren. Er is een heel positieve ontwikkeling gaande, al is er nog veel werk te verzetten. Na deze ervaring vliegen we nu richting de Caribische kust met haar witte stranden en azuurblauwe water.