Panama City

Vanaf de catamaran stapten we over in een kleine speedboot, die ons naar het vaste land bracht. Er stonden al een aantal jeeps op ons te wachten, om ons naar de hoofdstad te brengen. Deze weg is alleen per 4x4 begaanbaar, doordat het landschap bergachtig is. We vonden het mooi om weer zoveel groen om ons heen te zien. We zijn aan land gegaan vanaf de Caribische Zee en Panama-City ligt aan de Pacifische Oceaan, waardoor we de volledige breedte van Panama hebben doorkruist. Halverwege deze rit zijn we één keer gecontroleerd door de politie. De uiterst opmerkelijke openingsvraag was: ‘Bent u bereidt om iets te betalen?’ Omdat we niets te verbergen hadden en ook nog eens alle tijd van de wereld hadden, gaven we aan dat we daartoe niet bereid waren. Teleurgesteld dat hij nu aan het werk moest, zonder extra steekpenningen te ontvangen, liet hij de snuffelhond de auto controleren. Dit duurde niet langer dan een minuut, waarbij onze rugtassen en de backpacks op het dak van de auto, helemaal niet werden gecontroleerd. Waarschijnlijk begreep oom agent uit onze reactie, dat hier niet veel te halen viel. We vervolgden onze reis naar Panama-City, waar we bij aankomst onze ogen uitkeken. De skyline van moderne wolkenkrabbers contrasteert met de groene jungle en de blauwe oceaan. We waren erg verrast door dit plotselinge uitzicht en vonden het prachtig om na zeven maanden zo’n moderne stad te zien. Later hoorden we dat veel van de wolkenkrabbers zijn gefinancierd met witgewassen drugsgeld. Veel van hen staan grotendeels leeg en een enkele heeft niet eens een elektriciteits- of watervoorziening. Hoe dan ook, we vonden het een mooi plaatje, waarvan we ’s avonds tijdens een onweersbui veel foto’s hebben gemaakt.

Ook het oude centrum (Casco Viejo) vonden we erg mooi. Dit deel van de stad is recent opgeknapt, al is deze renovatie nog niet helemaal voltooid. Hierdoor staan er nog veel oude gebouwen leeg. Echt helemaal leeg; alleen de buitenmuren staan nog overeind. Dit geeft een apart straatbeeld. Moderne restaurants en clubs, met daarnaast een leeg pand. Er is ook een groot contrast tussen de Panamezen. In de locale tentjes wordt door te dikke mensen erg ongezond gegeten. Veel gefrituurd eten, voornamelijk friet en kip. In de moderne gelegenheden, wordt gezond eten geserveerd aan hoofdzakelijk slanke en netgeklede Panamezen. In zo’n leuk modern restaurant aten we goede risotto met vis en dronken we heerlijke sangria. Ook voor een goede lunch kon je hier terecht, die we hier samen met David (een keurige Britse jongen van de catamaran) nuttigden. We stonden versteld van de nette, moderne toiletten met kamasutrabehang, die in schril contrast staan met de armetierige handpomp wc op de catamaran.

De volgende dag stonden we vroeg op om naar hét kanaal te gaan. Om negen uur stonden we samen met Marc voor de toeristeningang van het Panamakanaal, voor de Miraflores sluizen. Marc kenden we ook van de catamaran, hij was de tatoeage-expert. Tijdens de tocht had hij, als een ware kunstenaar, een tatoeage op de rug van de kok gezet. Op zijn eigen rug was geen plek meer voor een nieuwe tatoeage. Een uiterst vriendelijke jongen, waar we bij de sluizen nog gezellig mee gesproken hebben. Het kanaal bestaat dit jaar precies 100 jaar. We zijn helaas net een paar maanden te vroeg voor het grote feest in augustus. Toen we aankwamen passeerde een groot containerschip de sluizen. Daarna volgde een groot cruiseschip, dat maar net in de sluis paste. De duizend passagiers stonden op het dek om het spektakel goed te kunnen zien. Een aantal elektrische locomotieven (mules) stuurden het schip voorzichtig door de sluis heen. Vanaf het panoramaterras hadden we een goed uitzicht op alles wat zich in en rondom de sluizen afspeelde. Een presentator vertelde bij ieder paserend schip, wat voor schip het was en wat er precies gebeurde. Een hele reeks aan handelingen en eigenschappen van de sluizen klonk in Spaans en Engels door de luidsprekers. Zo stijgt het water in de sluis met 1 meter per minuut en wordt hiervoor alleen gebruikgemaakt van de zwaartekracht.

Na het kanaal te hebben bezocht, mochten we gratis met de bus mee naar het grote Allbrook winkelcentrum. Charlotte wilde graag een korte broek en Erik een oranje t-shirt voor het WK. Het was nog even lastig om de juiste maat te vinden, omdat er alleen maar hele kleine maten verkocht werden. Broekmaten 24-25-26 en shirts voornamelijk in XXS. Gelukkig zijn we toch geslaagd en verlieten we met een volle tas het winkelcentrum.

De volgende dag kwamen we toevallig Rudi en Belinda tegen, het Belgische stel dat we ook op de catamaran ontmoet hadden. Zij reizen met hun camper van Argentinië naar Canada. Met hen hebben we de finale van de Champions league gekeken in een oud theater op een levensgroot scherm. Erik had hier al een tijdje naar uitgekeken en was dan ook bijzonder te spreken over het mooie scherm. Toen we om een lokaal biertje vroegen, antwoordde de ober dat er alleen Grolsch geserveerd werd. Voor de Belg een kleine deceptie, voor de Nederlander erg leuk om weer eens uit een beugelfles te kunnen drinken. We hadden een gezellige middag met z’n vieren, de sfeer zat er goed in. Een Panamees had zelfs zijn eigen trommel meegenomen, om de spannende momenten te accentueren met tromgeroffel. Het team met de Belgische keeper lukte het helaas niet om de voorsprong te behouden. Het Belgische stel was ineens niet meer zo zeker over de kansen van het nationale team op het aankomende WK.