Rurrenabaque

Vanuit de miljoenenstad La Paz zijn we met een klein vliegtuigje gevlogen naar het gehucht Rurrenabaque, in de jungle in het noorden van Bolivia. De vlucht vertrok met ongeveer twee uur vertraging vanaf de vliegveld El Alto, de hoogstgelegen internationale luchthaven ter wereld. Eenmaal aangekomen verbaasden we ons over het kleinste vliegveld dat we ooit hebben gezien. Naast de landingsbaan speelden locale kinderen in een plas water en er was naast de landingsbaan geen teken van een vliegveld te bekennen. Geen douane, geen check-in, geen beveiliging, geen loopband voor de bagage, niets. Er stond naast ons vliegtuig een zowaar nog kleiner toestel te wachten om te kunnen vertrekken. Met een busje reden we een paar minuten over een zandweg, toen we plotseling een huisje in de bossen ontdekten, ter grootte van een bagageopslag. Dit bleek het kantoor van het vliegveld te zijn. Vriendelijke medewerkers van Amaszonas Airlines vroegen ons om onze boardingpassen, die nodig waren om onze bagage te kunnen vinden. Helaas waren onze backpacks nergens te bekennen. Er werd ons verteld, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was, dat er te weinig capaciteit in het vliegtuig was en er bewust acht bagagestukken waren achtergehouden in La Paz. We hoefden ons geen zorgen te maken, want de volgende dag zouden onze tassen met de eerste vlucht worden bezorgd. De vlucht van 10.00 uur. Hier waren we niet zo blij mee, want onze tour naar de pampa’s zou om 8.30 uur vertrekken. Na enige discussie ging een medewerker van Amaszonas Airlines met ons mee naar het kantoor van de organisatie, waarbij we de excursie geboekt hadden om het verhaal uit te leggen. Ondertussen waren twee andere Nederlanders en een Canadese op ons aan het wachten, zodat we met hen mee konden gaan naar het hotel. In overleg met de prutsers van het vliegveld is besloten om de excursie later te laten beginnen en de volgende ochtend op het vliegveldje te wachten op de tassen. ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten in een gezellig maar heel rustig restaurantje, samen met de drie andere backpackers. De volgende morgen was de vlucht ook vertraagd, waardoor we om half twaalf eindelijk vertrokken richting de Pampa.

Samen met een Japanner (Haruki) reden we drie uur over zandwegen naar een piepklein dorpje Santa Rosa. Onderweg moesten we regelmatig zigzaggen om de kadavers van koeien en paarden te ontwijken, die de extreme regenval en hoge waterstand niet hebben overleefd. Het heeft op sommige plaatsen 22 dagen aaneensluitend geregend, waarbij de waterstand op plaatsen zes meter hoger was ten opzichte van die in het droge seizoen. Normaal stijgt het water ongeveer drie meter in het regenseizoen. We waren één van de eerste groepen die dit gebied weer als toerist bezochten, dit was goed te merken aan de gesteldheid van de wegen. De personenauto (geen 4x4) glibberde regelmatig van de weg of bleef vast zitten in de blubber. Een aantal keer moesten we uitstappen om de auto weer vlot te duwen. In Santa Rosa wisselden we de auto in voor een landrover, omdat het water te hoog stond voor een normale auto. We doorkruisten grote stukken water van wel 200 meter breed. Na een kwartier bleef zelfs de 4x4 vastzitten in de modder, onder een hoek van bijna 45 graden. Nog voordat de auto kapseisde zijn we uitgestapt. We zijn te voet verder gegaan door het water, onze grote rugzakken en het proviand werden op een enorme tractor geladen. Op onze blote voeten liepen we een paar honderd meter over gladde ondergrond, totdat het diep genoeg was om in een bootje te kunnen stappen. Na 100 meter varen, zagen we een enorme krokodil die lekker lag te zonnen. Gelukkig zaten we nu ‘veilig’ in een smal schommelend bootje. Uiteindelijk kwamen we rond 17.00 uur aan bij onze lodge; een gezellig complex met een paar hutjes op palen in het water. Onze gids Choco wees ons bij aankomst direct op het huisdier van deze logde. Een alligator van ruim 2 meter: Frederico!

We hebben verschillende boottochten gemaakt door de pampa, die nu grotendeels onder water staat. In de avond zijn we op zoek gegaan naar alligators en kaaimannen, hun ogen reflecteren het licht van de lantaarns. De ogen van kaaimannen lichten rood op, die van alligators geel. Eigenlijk was het ’s avonds spannender dan overdag, omdat je geen idee hebt hoe groot de reptielen zijn. Maar een klein deel is boven water, de rest is onzichtbaar. Tijdens de dagexcursies hebben we enorm veel verschillende dieren gezien: alligators, kaaimannen, capibara’s, roze en grijze dolfijnen, verschillende soorten apen, heel veel vogels waaronder toekans, pappagaaien, gieren, valken, een zwarte arend, een drievingerige luiaard en veel paradijsvogels. Op de tweede dag hebben we gezwommen met dolfijnen (en misschien ook wel met een krokodil??). Heel speciaal om in het water te dobberen, terwijl de dolfijnen om je heen en onder je door zwemmen. In de middag zijn we gaan vissen en met succes! We hebben genoeg piranha’s gevangen voor het avondeten. Choco had de meeste gevangen, maar hij heeft ook al heel vaak geoefend. De tanden van de visjes zijn vlijmscherp en het duurde ook niet lang, voordat het aas (stukjes vlees) van de haakjes was gegeten. Ook zijn we nog op zoek gegaan naar de anaconda. Helaas waren die door de hoge waterstand niet te vinden. Wel vonden we een grote gele slang in de boom bij onze lodge. In de nacht was het helemaal stil, met uitzondering van de geluiden die de wilde dieren maakten. Vechtende krokodillen, brullende apen en fluitende vogels. Heerlijk om naar deze geluiden te luisteren. De gids luistert ook goed naar deze geluiden. Zo hoorde hij aan het moment waarop de apen brulden, dat het weer de volgende dag zou omslaan. Hij had inderdaad gelijk, de volgende dag was het veel minder warm en bewolkt. Het weer in La Paz zou echter nog veel extremer blijken te zijn veranderd. We vragen ons af of de apen daarom op een zo vreemd tijdstip brulden?

Na drie mooie dagen aan de rivier in de pampa keerden we terug naar de beschaving. We zijn heel blij dat we deze excursie geboekt hebben. Het is een mooie en rijke ervaring om een paar dagen tussen de krokodillen te leven. De terugvlucht had weer vertraging, waardoor onze Japanse reisgenoot Hakuri zijn busticket moest omboeken. Aangekomen in La Paz begon het extreem te hagelen, stenen groter dan erwten. De taxichauffeur vertelde dat dit helemaal niet normaal is, zeker niet voor de tijd van het jaar. Op sommige plekken lag wel 10 cm aan hagelstenen op de weg. We vonden onze weg weer naar hetzelfde hostel in La Paz: Wild Rover. Omdat we vandaag precies een half jaar getrouwd zijn, boekten we een romantische tweepersoonskamer in plaats van een 8 persoons dormitory.