Salta

We kwamen ’s ochtends 7.00 uur aan in Salta. De regen kwam met bakken uit de hemel vallen. Gelukkig kwamen we iemand tegen die ons een goed aanbod deed voor een backpackershostel. Hierbij een gratis taxirit en ook nog een ontbijt. Het ontbijt kwam goed uit, want in de bus hebben we gedurende de 24 uur durende rit, niet veel te eten gekregen. Kleffe sandwiches zonder korst, met iets ertussen wat voor ham en kaas moet doorgaan. Zelfs de Argentijnen lieten dit geserveerde ‘diner’ aan hen voorbij gaan. Genoeg geklaagd.. Salta is een mooie oude en levendige stad, met een leuk en gezellig stadsplein, waar veel kunstenaars, acrobaten, muzikanten en traditionele dansers tijdens optredens hun kunsten vertonen. Het eten is goedkoop, de eerste dag in ons hostel werd ons een (zo dachten we) prachtig aanbod gedaan. Eten voor 15 peso per persoon, met gratis drankje. 15 peso is (met de gunstige wisselkoers) iets meer dan een euro. In Argentinië wordt laat gegeten. We werden om 22.00 uur bij ons hostel verwacht. Na een tijdje wachten begrepen we dat we met een groepje mee konden lopen naar het restaurantje. Dat zich aan de andere kant van de stad bevond! Na een lange wandeling met een groep Argentijnen kwamen we aan bij het restaurantje/barretje. Daar kregen we na nog een uur wachten ons goedkope gerechtje voorgeschoteld: een bordje paella. De smaak was prima, de hoeveelheid….was eigenlijk wat je kunt verwachten voor de prijs…

De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan op een bus te pakken naar San Lorenzo. Charlotte had het in haar hoofd gehaald om te gaan paardrijden. Na een kennismaking met de gaucho wilde hij ons graag meenemen de bergen in. We hadden hem duidelijk verteld, dat we geen ervaring hebben met paardrijden.  De uitleg was zeer summier. Erik zat op een eigenwijs paard, wat Charlotte deed afvragen of de gaucho Erik al kende. Het paard van Charlotte liep meteen achteruit en stond regelmatig stil. Het was nog vroeg in de ochtend, het tijdstip waarop Charlotte ook niet gemakkelijk vooruit komt. Een helm was volgens onze gids niet nodig, de zon scheen immers niet… Ach de paarden liepen heel rustig de berg op, door de bossen en langs en door een riviertje.

Om ook iets meer van de omgeving rondom Salta te kunnen zien, hebben we voor drie dagen een auto gehuurd. De enige auto die nog beschikbaar was, was een grijze Ford K. Gelukkig wel een redelijk nieuwe, al was dat er niet aan af te zien. Rond negenen in de ochtend vertrokken we richting het noorden, over kronkelige zandwegen door de bergen, langs prachtige vergezichten richting Purmamarca. Deze plaats is bekend om zijn zevenkleurige rotsen. De laatste kilometers veranderde het landschap van groene bergen naar gekleurde rotsformaties. Rood, oranje, groen, blauw, paars en alle kleuren daartussen. Afhankelijk van de zon, veranderde de kleur en intensiteit van de rotsen. Adembenemend mooi.

Daarna reden we richting het westen, om de grootste zoutvlakten van Argentinië te bezoeken; Salinas grandes. Toen we aankwamen voelde Charlotte zich niet goed, waarschijnlijk ook vanwege de hoogte, maar vast ook vanwege de hobbelige kronkelwegen. Omdat het nu regenseizoen is, is de zoutvlakte bedekt met een ondiepe laag water. Het water is op sommige plaatsen, en bij weinig wind, spiegelglad. Het landschap weerspiegelt in het zoutmeer, wat bijzondere uitzichten geeft. Langs de weg vonden we een camping, waar we de tent opzetten. De eigenaar heeft uit zijn tuin wat takjes geplukt waar Charlotte wel van zou opknappen. De volgende dag was Charlotte weer fit en reden we naar Cachi. We besloten om de snelweg te nemen en na opnieuw een schitterend reis door berglandschap, kwamen we aan in Cachi. Het nationale park Los Cardones staan ontelbaar veel cactussen, waarvan de meesten ver boven ons uit torenen. De eerste jaren van een cactus zijn doorslaggevend omdat deze dan nog geen vocht kunnen vasthouden. Het kan wel 10 jaar duren voordat ze 10 cm groot zijn. De exemplaren van rond de acht meter hoog, zullen meer dan honderd jaar oud zijn. Langs de autoweg zijn veel uitkijkpunten (miradors). Hierbij loop je soms een stuk het landschap in. De stilte in de grote vallei met cactussen is fascinerend. Je hoort soms de wind door de naalden van de cactus ruisen. Er leven in dit dorre landschap toch veel dieren. Onderweg zagen we ezels, paarden, schapen, geiten, lama’s (jaaa we hebben lama’s gezien ;-)), woestijnratten, hagedissen en een condor die vlak voor de auto langs de bergwand omhoogcirkelde.

Verder een stukje “problemen met de tent deel 3”. Nu heeft een andere tentstok besloten om te splijten. Gelukkig zijn we nu helemaal voorbereid op dit soort situaties: ducktape doet wonderen. We hopen nog een paar weken plezier te kunnen hebben van ons tentje. Op onze volgende bestemming, San Pedro de Atacama, hopen we de tent in de woestijnzon te kunnen opzetten.