San Pedro de Atacama
7 februari 2014 - San Pedro De Atacama, Chili
Door de bergen en langs de douane kwamen we na 10 uur in de bus aan in San Pedro de Atacama. Samen met een Chileens stel hadden we snel een camping gevonden. Na onze tent opgezet te hebben, realiseerden we ons dat het ’s avonds erg afkoelt. Heerlijk!
San Pedro de Atacama ligt midden in de woestijn en is een klein dorpje met 3000 inwoners. De inwoners leven hier van het toerisme. Het dorpje bestaat uit restaurantjes, reisbureautjes, ATM’s en hostels. De prijzen zijn daarop aangepast, waarvan veel toeristen schrikken. Wij ook!
’s Morgens gingen we vroeg uit de veren om een fiets te huren. We wilden graag de Maanvallei op de fiets verkennen. Omdat het overdag bijna 40 graden is, is het zeer belangrijk om vroeg te vertrekken. Rond 9 uur stonden we bij de ingang van het Nationaal Park, dat tot onze verbazing pas om 9.30 uur open ging. Op aanraden van Chileense toeristen zijn we met onze fietsen langs de slagbomen geglipt. Het fietsen viel ons erg zwaar. We fietsten over zand met stenen de heuvels op. We kwamen nauwelijks vooruit en we waren vaak buitenadem. Het landschap was bijzonder. We zagen grote zandduinen, zoutvlaktes en mooi gevormde rotsen. Het kosten ons weinig moeite om ons voor te stellen op de maan te fietsen. Na 6 uur fietsen waren wij en onze billen versleten. We hadden ons tijden niet zo moe gevoeld. We waren op een terras geploft en kwamen daarna niet meer uit onze stoel.
De volgende ochtend ging de wekker om 3.30 uur af. We werden 4.00 uur opgehaald om naar de Tatio geisers te gaan. Dit is de op drie na grootste geisergroep van de wereld. Er zijn rond de 80 actieve geisers, wat bij zonsopgang een spectaculair schouwspel vormt. De stoom vanuit de geisers kwam boven de omliggende bergen uit. Omdat we geen genoeg kregen van het bijzondere natuurverschijnsel, waren we de tijd vergeten. Onze gids heeft tussen de geisers een half uur onze namen geroepen. De rest van de groep had daarna geen moeite meer om onze namen te onthouden. Gelukkig hadden ze een ontbijt voor ons bewaard, wat we in 5 minuten naar binnen moesten werken. Na het ontbijt mochten ontspannen in de warmwaterbronnen, wat overigens niet zo heel warm was. We boften, dat we een enorm, gezellige gids hadden. Ze hield wel van een grapje. Nadat wij te laat waren, werd de regel ingevoerd dat de laatste die terug was bij de bus moest zingen in de microfoon. We herkenden zowaar een aantal lokale liedjes.
San Pedro de Atacama ligt midden in de woestijn en is een klein dorpje met 3000 inwoners. De inwoners leven hier van het toerisme. Het dorpje bestaat uit restaurantjes, reisbureautjes, ATM’s en hostels. De prijzen zijn daarop aangepast, waarvan veel toeristen schrikken. Wij ook!
’s Morgens gingen we vroeg uit de veren om een fiets te huren. We wilden graag de Maanvallei op de fiets verkennen. Omdat het overdag bijna 40 graden is, is het zeer belangrijk om vroeg te vertrekken. Rond 9 uur stonden we bij de ingang van het Nationaal Park, dat tot onze verbazing pas om 9.30 uur open ging. Op aanraden van Chileense toeristen zijn we met onze fietsen langs de slagbomen geglipt. Het fietsen viel ons erg zwaar. We fietsten over zand met stenen de heuvels op. We kwamen nauwelijks vooruit en we waren vaak buitenadem. Het landschap was bijzonder. We zagen grote zandduinen, zoutvlaktes en mooi gevormde rotsen. Het kosten ons weinig moeite om ons voor te stellen op de maan te fietsen. Na 6 uur fietsen waren wij en onze billen versleten. We hadden ons tijden niet zo moe gevoeld. We waren op een terras geploft en kwamen daarna niet meer uit onze stoel.
De volgende ochtend ging de wekker om 3.30 uur af. We werden 4.00 uur opgehaald om naar de Tatio geisers te gaan. Dit is de op drie na grootste geisergroep van de wereld. Er zijn rond de 80 actieve geisers, wat bij zonsopgang een spectaculair schouwspel vormt. De stoom vanuit de geisers kwam boven de omliggende bergen uit. Omdat we geen genoeg kregen van het bijzondere natuurverschijnsel, waren we de tijd vergeten. Onze gids heeft tussen de geisers een half uur onze namen geroepen. De rest van de groep had daarna geen moeite meer om onze namen te onthouden. Gelukkig hadden ze een ontbijt voor ons bewaard, wat we in 5 minuten naar binnen moesten werken. Na het ontbijt mochten ontspannen in de warmwaterbronnen, wat overigens niet zo heel warm was. We boften, dat we een enorm, gezellige gids hadden. Ze hield wel van een grapje. Nadat wij te laat waren, werd de regel ingevoerd dat de laatste die terug was bij de bus moest zingen in de microfoon. We herkenden zowaar een aantal lokale liedjes.
Het is weer een prachtig verslag!
Hebben jullie al plannen voor de komende periode?
Geniet van de reis en... misschien moeten jullie investeren in een nieuwe tent....
gr. Ilse, Aad en Lucca
Hart grt, MaPa
Mooi verhaal weer en leuk om te horen dat jullie zo lekker aan het genieten zijn. De gids zal wel ongerust geweest zijn. Een dikke knuffel van Rutger, Suzanne, Valentijn en Eline